W. Bruce Cameron, Był sobie pies 2

O matko, co to było, jak czytałam tę książkę... Chyba nigdy nie płakałam tyle, co przy tej książce. Wiem jedno na pewno - do kina na ten film nie pójdę, wystarczy łez. Książka jest bardzo fajna, niosąca za sobą bardzo mocne przesłanie, ale tak wzruszającej historii nie czytałam już dawno. Dla miłośników szczekających czworonogów - must read, ale trzeba się uzbroić w wielkie opakowanie chusteczek higienicznych.

Książka to kontynuacja, pierwszej części nie czytałam, ale chyba nie trzeba. Autor momentami wraca do niej, jednak to jest też tak, jak by nasz narrator - pies (Koleżka, Bailey, Toby, Ellie, Molly i Max) wracał do swoich wspomnień i nie powoduje "wyrw" w samej historii. Samo założenie odradzającej się duszy psa - fantastyczne. Sama mam dwa psy, wcześniej towarzyszyło mi też kilka innych i pomysł z tym motywem powodował, że czułam, że każdy mój kolejny pies był ze mną i będzie w przyszłości. Powoduje to niesamowicie przyjemną myśl z tyłu głowy, że tak naprawdę nigdy nie jest się samemu.

Koleżka wraca na ziemie w postaci Molly i staje się opiekunem Clarity June - CJ. Od małego jest przy niej, ona rośnie, dojrzewa, a czworonożna historia zatacza koło kilka razy, a my poznajemy nowe wcielania kudłacza. Różne psie perypetie przeplatane są poważnymi tematami, ukazującymi wcale nie najłatwiejsze ludzkie życie. Sinusoida uczuć w czasie czytania tej książki szaleje, od wściekłości (powodowanej m.in. wątkiem matki CJ) po smutek, od śmiechu po współczucie, łzy i tak w kółko. Wszystko widziane oczami psa, kochającego bezwarunkowo czworonoga, którego główną misją jest opieka nad "jego człowiekiem". W tej historii mamy potwierdzenie powiedzenia, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Mimo skomplikowanego życia, tak jak CJ, każdy z posiadaczy psów może liczyć na ich dobre serce, mokry jęzor oraz ciepłą i miękką sierść, do której można przytulić się w gorszych chwilach.

W książce jest jedno zdanie, które mocno złapało mnie za serce. "(...) pieski to prawdziwe anioły, pomocnicy Boga." To ono moim zdaniem najlepiej podsumowuje całą historię. Jej koniec - fantastyczny. Książka godna uwagi, mimo że przy jej czytaniu najlepiej zaopatrzyć się w wagon chusteczek, wyciska łzy w ilościach niewyobrażalnych. Może nie każdy tak zareaguje, ale ja pod względem zwierząt, psów szczególnie jestem bardzo czuła, więc u mnie czytanie tej książki kończyło się nie raz i nie dwa potokiem łez. Warto po nią sięgnąć ze względu na ten ogrom emocji jakie wzbudza gdzieś tam w środku nas i to jak działa na wyobraźnię. Film odpuszczam, bo nie chcę z sali kinowej zrobić basenu, ale cieszę się, że książkę przeczytałam.

Podsumowanie:

Autor: W. Bruce Cameron

Tytuł: Był sobie pies 2

Oprawa: miękka

Wydawnictwo Kobiece

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9/10

Książkę można kupić w EMPIKU

Anne Bishop, Jezioro ciszy

Vicki - kobietę z przeszłością poznajemy praktycznie w momencie, gdy jej lokatorka - swoją drogą będąca bytem zmiennokształtnym, próbuje zjeść ludzkie oko! Nieźle się zaczyna - pomyślałam. Okazuje się, że na terenie ośrodka Vicki znaleziono ludzkie ciało. Ta postanawia od razu wezwać policję, co - patrząc na późniejsze wydarzenia - nie wiadomo czy było dobrym posunięciem. Oczywiście jest ona podejrzewana o morderstwo i musi bronić swojej niewinności. Trochę na własne życzenie wplątuje się w kolejne mniejsze bądź większe tarapaty. Po zgłoszeniu na policję całej sprawy do Kłębowiska udaje się oficer Wayne Grimaham z patrolu drogowego. Jak się okaże później on też będzie odgrywał w tej historii ogromną rolę. Policjant zdaje sobie sprawę z tego, że do tej pory w tych okolicach ginęli policjanci, mimo to jedzie w to miejsce. Kolejne wydarzenia będą od niego wymagały nie lada umiejętności, mądrości i sprytu. W niektórych momentach cała historia przyprawia o dreszcze, a czytając ma się ciarki na plecach.

Nigdy nie czytałam nic autorstwa Anne Bishop. W internecie, przed tym jak sięgnęłam po "Jezioro ciszy", trochę zasięgnęłam informacji na jej temat i okazało się, że ma naprawdę duże grono fanów. Do tej pory nie było mi dane poznać twórczości tej autorki, nie czytałam nic, co wyszło "spod jej pióra". Może dlatego, że zajmuje się gatunkiem literackim, z którym nie jest mi po drodze. "Jezioro ciszy" jest szóstą częścią serii powieści "Inni", a wcale nie musimy znać wcześniejszych części, by móc sięgnąć po tę. W dodatku na początku książki znajdziemy cały spis: miejsc  (kontynentów i terytoriów) z tej historii, jezior, miast i wiosek aż po postaci, które poznamy w trakcie opowieści. Mimo że na początku niewiele mi to mówiło, z czasem ułatwiło czytanie i zagłębianie się w historię. Co natomiast utrudniało mi trochę jej odbiór, to w pewnych momentach zbyt duża ilość plączących się informacji. Ale mogło to być też spowodowane tym, iż ja sama potrzebowałam więcej czasu, by odnaleźć się w fantastyce.

Tak od serca mogę powiedzieć, że fantasy to jednak nie mój świat. Wiem, że w tym gatunku kochają się miliony ludzi na całym świecie, Anne Bishop jest też uwielbiana. Jednak ja wiem, że to po prostu nie dla mnie. W tym wszystkim pojawia się jedno, przeciągłe "aleeeee". Sama książka nie odpychała mnie tak, jak inne tego typu do tej pory. Można nawet powiedzieć, że mnie wciągnęła, bo historia jest napisana dość ciekawie. Według mnie nie jest to w pełni książka fantasy. Ma ona w sobie bardzo dużo z kryminału. W dodatku styl, w jakim tworzy tę historię autorka dodaje całości lekkości i naprawdę przyjemnie się ją czyta. Jeśli ktoś nie wie czy lubi fantasy, podobnie jak ja zraził się do tego typu książek w przeszłości, może je odczarować właśnie tą książką Anne Bishop. Dla fanów tego gatunku myślę, że będzie to "must read", choć ciekawa jestem, jak będą odbierać chociażby te wątki kryminalne. Osobiście chciałabym, by autorka napisała też coś innego - pełnokrwisty kryminał bądź thriller, bo według mnie styl pisania ma ku temu idealny.

Podsumowanie:

Autor: Anne Bishop

Tytuł: Jezioro ciszy

Oprawa: miękka z zakładką

Wydawnictwo Initium

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 7/10

Petra Hulsmann, Szczęście dla zuchwałych

"Zabawna i wzruszająca opowieść o kobiecie, która odważyła się być szczęśliwa". To zdanie znajdziecie też na okładce książki i to ono w pełni obrazuje nam treść tej pozycji, wydanej przez Wydawnictwo Initium. Bardzo morska i trochę nieprzewidywalna historia, z fajnie osadzoną akcją i bohaterami, którzy dają się lubić. Wydawałoby się, że jest lekka, łatwa i przyjemna, ale niesie za sobą dużo wartości i pokazuje, że nie wszystko jest takie, jak nam się wydaje.

Szybka szkoła życia, która tak naprawdę okazuje się jedynie kontynuacją życiowych doświadczeń Marii. Młoda dziewczyna z bogatej rodziny wydaje się być rozwydrzoną panną z dobrego domu, która na siłę i na przekór wszystkim postanowiła żyć po swojemu. Nie przejmuje się niczym i nikim, potrafi tylko wykorzystywać ludzi i sytuacje. Tak postrzegają ją znajomi, rodzina, a zwłaszcza ojciec. Gdy okazuje się, że jej siostra jest ciężko chora i prosi ją o pomoc, wydaje się, że będzie to przełom w jej życiu... i rzeczywiście jest. Okazuje się, że nie wszystko jest tylko czarne albo tylko białe, a dotychczasowe zachowanie i życie Marii jest mocno zakorzenione w jej przeszłości. Oprócz historii Marii bardzo mocno porusza wątek jej chorej siostry. Przechodzimy z nią praktycznie przez większość etapów choroby, autorka nie ubarwia i nie łagodzi, przedstawia skutki, choć oszczędza ich zbytnią intensywność. Pokazuje prawdę, ale bez zagłębiania się w meandry choroby i zdarzeń z nią związanych. Najważniejsze są w tym emocje i więzi międzyludzkie.

Siłą historii jest specyficzne i nie do końca poznane jej środowisko - stocznia. Otrzymujemy trochę specjalistycznego słownictwa, choć jego ilość jest na szczęście wyważona i czytelnik nie jest zasypany mnóstwem nieznanego mu nazewnictwa. Poznajemy - a ja zwłaszcza, bo dotychczas ze statkami nie miałam nic wspólnego - nowy obszar, który nie jest na siłę nam wpychany, a stanowi znakomite tło dla najważniejszych wątków tej powieści. Od technicznej strony książce nie można nic zarzucić. Bardzo fajna jest jej okładka, choć trochę nie oddaje jednak powagi samej książki. Mimo wszystko mocno nawiązuje do jakże ważnego dla całej historii żeglarstwa. Fajna w dotyku, z delikatnie wytłoczonymi literami, dodaje książce charakteru. Mimo że ta ma ponad 500 stron czyta się ją bardzo szybko. Bohaterów szybko można polubić, bo ich kreacje są bardzo sympatyczne. No może do ojca Marii trzeba się trochę dłużej przekonywać ;).  

Co jeszcze znajdziemy w książce? A no właśnie! Jest mała niespodzianka na jej końcu. Będę świnią i zdradzę - jest to jeden tajemny przepis. Chciałam do recenzji załączyć zdjęcie tego wypieku, bowiem go wykorzystałam, ale nie zdążyłam! Ciastka rozeszły się zanim wystygły. Niebo w gębie! Dlatego książkę polecam nie tylko ze względu na samą historię i jak się okazuje wartościowy jej przekaz, ale także ze względu na ciasteczka jabłkowe, które dzięki niej zawładną waszymi sercami i żołądkami! A jeśli mogę coś doradzić, to od razu składniki wykorzystajcie w podwojonej, bądź potrojonej ilości :).

Podsumowanie:

Autor: Petra Hulsmann

Tytuł: Szczęście dla zuchwałych

Oprawa: miękka

Wydawnictwo Initium

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9/10

Dorota Wójcik, Cecylio, obudź się!

Tak zabawnej historii nie czytałam już bardzo dawno! Z całego serca polecam "Cecylio, obudź się!" - debiut Pani Doroty Wójcik. Książka ta jest wyśmienitym pomysłem zwłaszcza w te najbardziej pochmurne dni i przy złym humorze. To jest jedna z tych książek, których lepiej nie czytać w miejscach publicznych, jeśli nie chcemy być posądzeni o problemy z głową. Duża dawka niepohamowanego śmiechu gwarantowana.

Historia nie z tej ziemi; historia, która nie zdarzyłaby się Tobie, czy mi; historia zabawna językowo i sytuacyjnie w pełni zapraszająca do zagłębienia się w niej - tak można opisać "Cecylio, obudź się". Akcja książki przebiega energicznie od jednego wątku do drugiego, nie ma ani chwili zastoju czy nudy. Barwna fabuła przyciąga, książkę czyta się wyśmienicie i szybko. Ja czytałam ją m.in. w busie w drodze do pracy i to był  mały błąd. Nie mogłam się nie śmiać. W głos zanosiłam się od śmiechu, co powodowało dziwne spojrzenia współpasażerów.

Idąc od początku... Cecylia - wydawałoby się, że kobieta prowadząca ustabilizowane, szczęśliwe i stateczne życie czterdziestolatki, dowiaduje się, że zdradza ją mąż. Zbiega się to z informacją o śmierci wuja Leopolda, dzięki któremu nosi imię, jakie nosi. Nie zważając na nic Cecylia udaje się na pogrzeb wuja, gdzie spotyka się ze swoją dawno niewidzianą rodziną i jak się okazuje, czeka na nią także spadek. Dalsza część historii to kolejka wielu przedziwnych, przezabawnych i trochę przerysowanych (w odpowiedni sposób) zdarzeń. Mimo że mamy do czynienia z komedią, płynie z niej jedno bardzo ważne życiowe przesłanie. Gdy człowiek znajduje się na zakręcie, zawsze ma za sobą rodzinę - ciotki, wujków, kuzynów i trzeba o tym pamiętać. Ta rodzina może być różna, może wydawać się dziwna i mieć swoje przywary. To zawsze jest jednak rodzina. Ja po przeczytaniu książki pomyślałam o swojej wielkiej rodzinie, z którą mam oczywiście kontakt, ale chyba nie aż taki jaki by się chciało.

Jeśli chodzi o bohaterów, oprócz głównej bohaterki, na pierwszy plan wysuwa się jej zmarła ciotka - matka wuja Leopolda, po której ta nosi imię. Dokładniej chodzi o jej ducha/wspomnienie nawiedzające Cecylię we śnie. Niby nieprzejednana i apodyktyczna w pamięci rodziny ciotka Cecylia, a także jej ogromny obraz odgrywają ważną rolę w historii. Nie mogę nie wspomnieć o kocie - Kłopocie. Ten mnie urzekł całkiem, mimo że koty mi są zupełnie obojętne. Wszystko dlatego, że sama mam Kłopota - wielkiego sierściuchowatego czterołapa w typie sznaucera olbrzyma, który się do nas przypałętał i został. Kot w tej historii też robi swoją robotę. Dla mnie pierwszoplanowe role zwierzęce odgrywa jednak duet krowa + osioł. Cudowni!

W mojej ocenie taki debiut na rynku, to złoto, a historia Pani Wójcik na pewno skradła serca wielu czytelnikom. Mam wielką nadzieję, że na tej jednej książce w takim charakterze ani autorka ani Wydawnictwo Lira nie poprzestaną. Ogromnie liczę na kontynuację historii Cecylii, która wciąga w sposób niewiarygodny. Co ważne - w czasie tej krótkiej komedii obyczajowej - czytelnik bardzo zżywa się z bohaterami, więc fajnie byłoby spotkać się z nimi ponownie.

Z technicznej strony - okładka książki jest super! Bije różowością, co od razu daje przyjemne wrażenie, czuć, że historia skryta w środku jest pozytywna i czeka na nas coś miłego. Niestety, "Cecylio, obudź się!" ma jeden duży minus - kończy się za szybko!

Podsumowanie:

Autor: Dorota Wójcik

Tytuł: Cecylio, obudź się

Oprawa: miękka

Wydawnictwo Lira
Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9/10

Książkę można kupić w: Księgarnia Tania Książka

Adam Widerski - Odwyk - recenzja

Opisy miasta, ulic, miejsc, a ja się praktycznie w większości orientuję. Czytam książkę i w głowie przesuwają mi się kolejne realne miejsca, w których toczy się akcja. Nie spodziewałam się, że sięgnę kiedykolwiek po kryminał, którego fabuła toczyć się będzie w dobrze mi znanym miejscu. Odwyk to kryminalna atmosfera Łodzi idealnie przeniesiona na kolejne kartki książki, książki którą warto przeczytać. Tym bardziej się cieszę, że to kolejny nasz polski kryminał. Mam nadzieję, że już niebawem era wielbienia skandynawskich kryminałów (sama je kocham całą sobą nadal, ale widzę ile dobra tworzą polscy autorzy) zmieni się w erę wielbienia tych polskich.

Chyba w przypadku tej książki nie będę w pełni obiektywna. A wszystko ze względu na to, że akcja toczy się w moich okolicach, w mieście, w którym spędzam jakieś 80% mojego życia. Mało tego wspomniana jest też moja rodzinna miejscowość - Bełchatów, gdzie mieszkam. Wszystko toczy się jednak w Łodzi, której zakamarki i nie tylko można poznać właśnie w "Odwyku". To mnie kupiło do reszty, bo odnajdywałam się w miejscach, o których czytałam, widziałam skrzyżowania, budynki i było mi z tym bardzo dobrze... ale nie o tym mam pisać.

Książka ta to kryminalny debiut Adama Widerskiego i według mnie jest to bardzo udany debiut. Według mnie wpisuje się idealnie w ramy standardowego kryminału i autor serwuje nam wszystko, co powinno się w nim znaleźć. Nie ma pieszczenia się z czytelnikiem, brutalność, uwikłanie, kłamstwa i tajemnice przeplatają się z powrotami do przeszłości dwóch bohaterów - mordercy, oraz Piotra Krzyskiego, policjanta, który podąża w ślad za nim i próbuje go złapać. Cała historia rozpoczyna się w renomowanej klinice uzależnień prowadzonej przez uznanego profesora. To tu zostaje dokonane pierwsze morderstwo i wokół tego miejsca głównie skupiać się będzie całe długie i żmudne śledztwo. Łódzcy policjanci nie mają łatwo, a przeciwnik - mianowany "alkoholowym mordercą" - należy do tych z wyższej półki, rozmyślnie planując wszystkie swoje działania. Jak się okazuje wszystko ma podłoże w przeszłości, ale przez długi czas autor nas wodzi za nos. Niby czytelnik w pewnym momencie zaczyna się domyślać, jak akcja może się potoczyć, ale wtedy następuje zwrot i nic nie jest już takie, jak wydawało się wcześniej.

Czytając "Odwyk" targał mną pełen wachlarz emocji czasami bardzo różnych. Od dreszczyku emocji, napięcia pewnego rodzaju obrzydzenia, wkurzenia (oj tak, zwłaszcza na końcu książki), po przerażenie, bezsilność, smutek i wzruszenie. Są momenty, w których można się też zaśmiać, więc naprawdę szeroki zakres odczuwania ma ta historia. Co chwila pojawia się nowy trup, są fajni i ciekawi bohaterowie, jest też miłość, a nawet zdrada. A mimo wszystko nie czuć przesytu. Nie ukrywam, że od początku liczyłam na coś fajnego i nie zawiodłam się. Książkę czyta się naprawdę fajnie i mam nadzieję, że będzie mieć swoją kontynuację, bowiem zakończenie pozwala na nią.

Delikatny minus za delikatną okładkę. Dbam o książki, staram się jak mogę i raczej mi to wychodzi za każdym razem. Jednak w przypadku tej okładka, ku mojemu zdziwieniu, nie wygląda perfekcyjnie po zakończonym czytaniu. Zupełnie nie wiem dlaczego. Co do samego projektu okładki - prosty, ale chwytliwy i intrygujący. Kończąc trzeba przyznać, że w Łodzi w tym roku sypnęło sukcesami. Siatkarki ŁKS-u zdobyły mistrzostwo Polski, piłkarze ŁKS-u awansowali do ekstraklasy, a na rynku wydawniczym sukcesem jest "Odwyk". Oby więcej kryminalnej Łodzi w książkach! Tego sobie i Wam wszystkim życzę!

Podsumowanie:

Autor: Adam Widerski

Tytuł: Odwyk

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: Initium

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9/10

Książkę można kupić w: Empik

Czy polubię się z fantastyką?

Nigdy jakoś mocno nie uwielbiałam książek fantasy, zawsze wolałam inne, jednak gdy coś mnie interesowało - czytałam. Jeszcze na początku studiów miałam jednak trzy zupełnie nieudane podejścia do fantastyki. Nie pamiętam już tytułów, pamiętam, że dwóch z tych książek nie przeczytałam do końca (co nie zdarza mi się praktycznie w ogóle).

 To były chyba jedyne książki razem z pierwszą częścią "Grey'a", których nie skończyłam. Od tej pory minęło dużo czasu, a fantastyka przechodziła sobie obok, zupełnie nie zwracałam na te książki uwagi, mimo że wiele osób z mojego otoczenia się w nich zaczytuje. Do czasu...  "Pierwszy róg" otwierający cykl: Tajemnica Askiru... wszystko dlatego, że niebawem wychodzi już trzecia jego część. Pewnie znowu zupełnie przeszłabym obok, gdyby nie kilka rzeczy i spojrzenie na opinie o książce... Jeśli tyle osób wchłonęła, to postanowiłam spróbować... i jak na razie nieźle idzie :)

Informacja od wydawcy:

"Wszystko ma swój początek w zasypanej śniegiem gospodzie w górach dalekiej Północy. Stary wojownik Havald, zmęczony życiem i wieczną walką, tajemnicza czarodziejka Leandra, niebezpieczny przywódca bandy łupieżców i mroczna elfka o szczególnych upodobaniach seksualnych. Każde szuka czegoś innego. Każde podąża w inną stronę. Kim są naprawdę? Dokąd zmierzają?

Żadne z nich nie wie, że głęboko pod gospodą krzyżują się prastare linie mocy. Kiedy siarczysty mróz i burza śnieżna odcinają podróżnych od świata, wybucha panika: krwawy mord wskazuje na to, że w pobliżu czai się bestia. Czy Havald i Leandra mogą komuś zaufać? Trop prowadzi do legendarnego królestwa Askiru…

Intensywna, gęsta atmosfera, znakomite dialogi i fenomenalnie wykreowani bohaterowie to tylko przedsmak monumentalnego eposu o walce z przepotężnym Imperium Thalaku.

Pierwszy Róg rozpoczyna cykl fantasy, który porwał kilkusettysięczną rzeszę czytelników na całym świecie. Tajemnicza, magiczna przygoda wciąga już od pierwszych stron."

A Wy lubicie fantastykę?

Adam Widerski - Odwyk - ZAPOWIEDŹ

Już 15 maja będzie mieć premierę debiutancka książka Adama Widerskiego - Odwyk. Akcja książki umiejscowiona jest w Łodzi (dla - mnie, osoby pracującej w tym mieście, bomba!). Sama powieść jest ciekawa i choć nie znajdzie się w niej ogromu mrożących krew w żyłach zdarzeń, to jest solidnym kryminałem, wartym przeczytania. A jak się to rozpoczyna?

W upalnej Łodzi panuje tylko pozorny spokój. W renomowanej klinice leczenia uzależnień ofiarą zabójcy pada jeden z pacjentów. Dochodzenie prowadzi komendant Ryszard Walski z czwartego komisariatu i jego bardzo fajna ekipa. Już na samym początku pojawiają się komplikacje, zakłada się, że to morderstwo rytualne, ale... żeby nie było za łatwo, w dalszej części książki mieszają się historie i zbrodnie. Mocno dają o sobie znać wydarzenia z przeszłości - niełatwej przeszłości. Pojawia się wiele pytań, odpowiedzi z czasem również też.

Ja już na samym początku polubiłam kilku bohaterów, autor naprawdę stworzył bardzo fajne i barwne postaci, co jest mocną stroną tej książki. Przeczytałam ją szybciorem w majówkę. Jej recenzję wstawię niebawem, a tymczasem mam dla Was całkiem fajny fragment. Zobaczcie, czy wam również ta książka przypadnie do gustu. Kilkadziesiąt pierwszych stron pobrać można TUTAJ. Polecam, ściągnijcie i wciągnijcie się w tę powieść jak ja. A od 15 maja będziecie mogli już ją kupić w całości.

A na okładce Odwyku do przeczytania zachęca sam Zbigniew Zborowski, którego uwielbiam!

„Idealne tempo, mocna akcja, zaskakujące zakończenie. Dodatkowo wielki plus dla autora za realistyczne odtworzenie miejsca akcji – Łodzi, jakiej nie znają turyści robiący sobie rundkę po knajpach przy Piotrkowskiej. Jestem pewien, że jeszcze nie raz usłyszymy o Adamie Widerskim!”

– Zbigniew Zborowski

J.D. Barrett, Przepis na drugą szansę

Szefowa kuchni, z boku wydawałoby się, że spełniona kobieta po 30-stce w pewnym momencie postanawia zmienić swoje życie diametralnie. Odchodzi z restauracji oraz od niewiernego męża, z którym ją prowadziła. Postanawia zacząć żyć w pełni na własny rachunek, tak trafia do "Fortune",  zamkniętej już dziesiątki lat wcześniej, jak się okazuje niezupełnie opuszczonej restauracji, w którą stara się tchnąć nowe życie. Restauracja ma swoją własną, niełatwą historię, a także pewnego lokatora... ducha jej zamordowanego właściciela i szefa kuchni, który za życia nieźle namieszał w życiu swoim i innych. O tym jest historia, którą poznajemy w książce "Przepis na drugą szansę".

Ciężko mi się odnosić do samej historii, bo nie potrafię przełknąć kilku rzeczy. Jej trywialność troszkę mi nie pasuje, bo historie o duchach, jakoś mnie nie ruszają. Jestem gruboskórnym czytelnikiem, jeśli ma być coś ze śmiercią związane, to konkretny trup, a nie zabawy w duchy. Dlatego pewnie tak bardzo bliżej mi do kryminałów niż do takich historii. Bo przecież, jeśli ktoś nie żyje, to nie żyje, kogoś zadźgali to zadźgali, koniec kropka. Nigdy nie byłam fanką filmów typu "Uwierzyć w ducha". Powieści z duchami w pierwszoplanowej czy drugoplanowej roli jeszcze przejdą, ale nie wtedy, gdy losy przeplatają się w taki sposób, dla mnie jest trochę nie do przejścia. Nierealność bije z każdej strony tej książki i momentami chyba przesłania to, co w niej ważne. Co trzeba oddać książce to jest to, że jest fajnie napisana, ma swój urok i czyta się ją bardzo dobrze. Niesie w sobie przesłanie, by nie poddawać się w żadnej sytuacji, czy gdy stajemy na rozdrożu i zaczynamy życie od nowa, czy wtedy gdy tracimy coś co kochamy - zawsze powinniśmy być wytrwali i walczyć o swoje.

Jeszcze mocniej zagłębić się w historię pozwalają przepisy - w książce znajdziemy ich sporo. Dla osób kochających gotować można przenieść trochę akcję do własnej kuchni, a następnie na własnej skórze poznać smaki i zapachy, o których opowiadają bohaterowie powieści. Świetna sprawa, naprawdę! Ja sama nie skorzystam, choć starałam się wybrać jakiś najprostszy z przedstawionych przepisów, by kiedyś móc go wykorzystać. Mimo wszystko nie znalazłam nic dl siebie, a do kuchni mnie jednak nie ciągnie. 

Co do konstrukcji powieści - narracja dwuosobowa (Lucy i Frankie) pozwala poznać historię z dwóch stron. Dodatkowo w przypadku ducha mamy do czynienia z retrospekcją, która przeplata się z jego odbiorem bieżących wydarzeń. Powieść ma wielu bohaterów - każdy z nich jest wyraźną postacią, dobrze wkomponowaną w historię, a czytelnik jest z nią dobrze zapoznany, przez co każdego jesteśmy w stanie umiejscowić w historii. Książka dla mnie była idealna dla rozluźnienia i oderwania się od "cięższej" tematyki. 

Podsumowanie:

Autor: J.D. Barrett

Tytuł: Przepis na drugą szansę 

Oprawa: miękka z zakładkami

Wydawnictwo: W.A.B.

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 7/10

Książkę można kupić w: Empik

Robert Małecki, Skaza

Chełmża, zamarznięte jezioro i dwa ciała, jedno pod lodem, drugie w łódce - w pierwszej chwili ze sobą zupełnie niepowiązane, nie mające punktów stycznych. Sprawa z góry skazana na zamknięcie - nieszczęśliwy wypadek i zamarznięcie. Tymczasem komisarz Bernard Gross widzi to inaczej, coś mu "śmierdzi" i prowadzi dokładne śledztwo. Policjant zmaga się nie tylko z zagadką śmierci obu osób, ale także ze swoimi własnymi dramatami z przeszłości, które mocno zaważyły na tym kim jest i jak żyje Druga strona jego życia to tragiczne wydarzenia z przeszłości, przywiązanie, a może i uwiązanie do będącej w śpiączce żony i problematyczne relacje, a raczej ich zupełny brak z synem. Gross jest w tym wszystkim okropnie rozdarty, ale nie przeszkadza mu to w byciu bardzo dobrym policjantem. Ucieczka w pracę jest jego sposobem na życie. Jego śledztwo idzie w dobrym kierunku, choć z pewnymi zawiłościami, natomiast jego życie - zupełnie odwrotnie. W dalszej perspektywie mamy również historie jego współpracowników, a także osób związanych z ofiarami. Tytułową skazę możemy odnaleźć w przedstawionych historiach w różnorakiej postaci, nikt nie jest bowiem idealny i nie ma idealnego życia. Każde ma w sobie skazę, mniejszą - większą, jedną, dwie, czy więcej. 

"Skaza" to pierwsza książka Roberta Małeckiego, jaką miałam okazję czytać i z pewnością nie ostatnia, bo wchłonęła mnie w całości. Jest to bardzo dobry kryminał, a autor pokazuje, że bez przelewania krwi, czy drastycznych opisów da się stworzyć wciągające dzieło. Może ciarki po plecach mi nie przeszły, ale napięcie czułam cały czas - od początku do końca. Nie było wielkiego bum, czy efektu wstrząsu, jednak w tej książce nie brakuje tego aż tak bardzo. W sumie nawet przy takiej konstrukcji nie pasowałoby to w ogóle. Solidnie budowane napięcie i zwodniczość akcji wystarcza, by nie móc oderwać się od książki. Wszystko to przez znaki zapytania i niedopowiedzenia, jakie pojawiają się w bardzo rozwiniętej fabule. Ta, jest zbudowana w mistrzowski moim zdaniem sposób. Pomimo wielowątkowości, wielu znaczących postaci i co trochę to nowych śladów i zmyłek w śledztwie, czytelnik jest umiejętnie przez nią prowadzony i nie ma mowy o zagubieniu się w tym wszystkim. Jest to solidny kryminał, choć moim zdaniem nie do końca mroczny, jak możemy przeczytać na okładce książki. Jest on odskocznią od krwawych i makabrycznych scen, których w ostatnim czasie w kryminałach nie brakuje. Co również działa na korzyść książki to wyrazistość postaci. Nie ma w tej książki nijakości.

Wyłapałam może cztery literówki i dwa powtórzenia, za co korekta powinna dostać małego kuksańca, ale akurat tutaj nie wpłynęło to w ogóle na mój odbiór książki. Czytelnik, jak wejdzie już w tę historię, to nie zwraca na nic innego uwagi. Podsumowując, warto sięgnąć po "Skazę" i czytać polskich autorów.

Podsumowanie:

Autor: Robert Małecki

Tytuł: Skaza

oprawa: miękka z zakładkami

Wydawnictwo Czwarta Strona

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 8/10

Książkę można kupić: Taniaksiazka.pl