Max Czornyj, Grzech

Przez dłuższy czas nie składało się, bym sięgnęła po 'Grzech', choć książka od listopada leżała u mnie na półce. Brak czasu na czytanie jest niekiedy nie do zniesienia, ale nic z tym na razie nie da się zrobić. Jeszcze nikt nie wymyślił urządzenia wydłużającego dobę dla czytelników. 'Grzech' sobie więc stał, grzecznie czekał, choć korcił i to bardzo. Kiedy wreszcie mogłam do niego siąść - pochłonął mnie całą od wieczora do samego rana. Dobrze, że akurat wzięłam tę pozycję do pracy na nocną zmianę, na której działo się tyle co nic, a ja mogłam w spokoju czytać. Książkę dosłownie wchłonęłam, bo czyta się ją 'ciurkiem'. Ciężko jest się od niej oderwać nawet na chwilę, a problemem dla było nawet odejście na kilka sekund, by zrobić sobie kolejną kawę. Gdy bierzemy książkę do ręki, z okładki bije mrok i zapowiedź emocji, choć jest prosta i jak to mówię nie "nadziabana". Wiele nie trzeba, by uzyskać udany efekt. Z okładki woła też do nas sama Katarzyna Puzyńska. Znakomity kryminał! Czapki z głów. Pozycja obowiązkowa dla wielbicieli gatunku – czytamy jej opinię. Z każdym słowem w pełni się zgadzam, a już piszę Wam dlaczego.

A sama historia? Lublinem wstrząsa seria porwań kobiet, które po krótkim czasie odnajdują się martwe. Wątkiem otwierającym jest zaginięcie Marty – żony Wolskiego, wokół którego budowane są pozostałe wydarzenia i cała akcja. Pojawia się wiele tropów, w głowie kiełkują myśli o coraz to nowych podejrzanych, co rusz któryś z nich wraca w świetle "winnego" coraz mocniej, co trochę się to też zmienia. Śledztwo prowadzone przez komisarza Deryło, nie przynosi efektów, a odnajdywane są kolejne ciała kobiet, coraz okrutniej potraktowane. Akcja toczy się intensywnie przez cały czas, nie ma zmiłuj. Gdy główny wątek na moment wycofuje się, pojawia się kolejny – równie mocny i ekscytujący. Były momenty, w których miałam ciarki na plecach i autentycznie trochę się bałam, choć raczej nie jestem osobą podatną na strach. Drastyczne opisy, wypływający z nich mrok oraz całkiem fajnie wprowadzany nastrój grozy i niepewności tworzą niecodzienną otoczkę dla wydarzeń z książki. Ta napisana jest z ładem, składem, a czytelnik nie gubi się w akcji. Pomaga w tym także pominięcie przez autora wielowątkowości. Osobom, które lubią zawiłości, przeplatanych tysiąc różnych zdarzeń i powiązań może czegoś brakować, choć też wcale nie musi tak być. Max Czornyj nadrabia czymś innym - umiejętnie dozuje emocje, przerywając akcję w najbardziej emocjonujących momentach, co potęguje chęć dalszego czytania i poznania dalszego biegu historii. Autor w bardzo fajny sposób "rozpędza" akcję książki, kończąc ją w sposób taki, że na kolejną część czeka się z pełną niecierpliwością.

Chciałabym dodać, że takich debiutów potrzeba na polskim rynku wydawniczym. Czornyj wkroczył na niego odważnie i opłaciło mu się to. Bez udziwnień, bez kombinacji, prosta i ciekawa, a przede wszystkim intrygująca fabuła - tym Max Czornyj mnie kupił i na pewno sięgnę po jego kolejne książki. Już nie mogę doczekać się drugiej części historii komisarza Deryło. Informacja o niej sprytnie została umieszczona już na samym końcu książki. Przez ten zabieg czytelnik jeszcze bardziej oczekuje na kontynuację.

Podsumowanie:

Autor: Max Czornyj

Tytuł: Grzech

oprawa: miękka

Wydawnictwo: Filia

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9/10

Książkę można kupić w Empik

Grzegorz Miecugow, Przypadek

Śp. Grzegorza Miecugowa znałam głównie z dziennikarskiej strony jego działalności. Świetny publicysta i stojący za nim solidny warsztat – tak go widziałam. Polityką zupełnie się nie zajmuję i nie interesuje mnie to, ale podpatrywałam go czasem, właśnie w kontekście doświadczonego dziennikarza z telewizji. O tym, że wydał książkę oderwaną od jego rzeczywistości dziennikarskiej, nie mającą z nią nic wspólnego, słyszałam już jakiś czas temu. Temat mi jednak uciekł i wrócił dopiero, gdy otrzymałam z wydawnictwa Bellona maila na jej temat, z informacją, że mogę otrzymać jeden egzemplarz do recenzji. Bardzo chciałam zmierzyć się z nową stroną Grzegorza Miecugowa, więc skorzystałam z okazji, sięgnęłam po drugie wydanie książki i szczerze Wam powiem – nie żałuję, bo jest naprawdę dobra.

Od pierwszej chwili, gdy zaczęłam ją czytać uderzył mnie styl pisania. „Dziennikarskości” z dziennikarza nie da się jednak pozbyć. Według mnie jest to duży plus tej książki. Charakter języka, tworzenie zdań, poprawność twórcza i stylistyczna to jej duże atuty. Co jest ważne – czytając ma się wrażenie, że autor bardzo dobrze wiedział co robi, stosując w tekście różne zabiegi językowe. Do tej pory w mojej głowie był „Prokurator”, książka, która niby została niedawno okrzyknięta hitem, ale mnie bardzo raziła językowo. Zestawiając obie pozycje ze sobą – widzi się ogromną różnicę, dwóch zupełnie innych światów. Kunszt i ogromny warsztat autora „Przypadku” nie podlegają żadnym dyskusjom, a powieść - to dużo solidnej pracy. Sama książka, ogólnie na nią patrząc, jest „lekka, zwiewna i przyjemna”, choć niezwykle intrygująca. Akcja rozpędza się niemal od początku, a napięcie trzymało mnie do samego końca, mimo że  ważną część finału można już wyczytać na samym początku. Możliwe, że autor specjalnie uchylił czytelnikowi kawałek powieściowej tajemnicy, by ten jeszcze mocniej odczuwał nieporadność w zachowaniu bohaterów oraz dużo bardziej skupiał się na przypadku warunkującym nasze życie i podejmowane decyzje.

Zakończenie książki wbiło mnie trochę w siedzenie. Nie stało się to pod wpływem mocniejszego zdarzenia, a wręcz przeciwnie. Najmocniej uderza prostota rozwiązania i fakt, jak wszystkim może rządzić tytułowy przypadek. Mimo że owy przypadek mocno układa nasze losy, to również my sami niejednokrotnie na siłę komplikujemy swoje życie i to od początku wypływa z tej książki. A przecież czasem wystarczyłoby chwilę zastanowić się i wybrać najbanalniejsze rozwiązanie sprawy, którego wcale nie braliśmy wcześniej pod uwagę. Na koniec autor informuje krótko, jak potoczyły się losy poszczególnych bohaterów. W chwili, gdyby samo zakończenie historii było inne, zabieg ten nadałby ostatnim chwilom czytania tej powieści niepotrzebnej banalności. Ja jednak nie zwróciłam na to mocno uwagi, byłam bowiem pod wpływem owego zakończenia. Takiego ot tak – po prostu…

Zakończenie twórczości Śp. Miecugowa również było takie … po prostu, dlatego tak szkoda, że nic nowego spod jego pióra już nie wyjdzie.

Podsumowanie:

Autor: Grzegorz Miecugow 

Tytuł: Przypadek

oprawa: miękka

Wydawnictwo: Bellona

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9/10

Książkę można kupić w Empik

Konkurs literacki dla młodzieży w wydawnictwie Dlaczemu

Konkurs literacki dla młodzieży – zgłoś swój udział i wygraj publikację własnej książki!

„Pióro jest w istocie wspaniałym berłem i kto ma być pisarzem, nieraz już we wczesnej młodości nosi w sobie świadome lub jawne poczucie królestwa słowa.”

Jan Parandowski

Uzbrojeni w klawiatury komputerów, wieczne pióra, długopisy i czyste kartki papieru, wyruszcie wraz z nami na niezwykłą wyprawę, pełną zagadek, niespodzianek i fantastycznych wydarzeń.
Od 1 października wydawnictwo Dlaczemu startuje z konkursem literackim, dedykowanym młodzieży w wieku od 15 do 18 roku życia. Konkurs ten ma na celu rozbudzenie zapału do pisania, doskonalenie warsztatu literackiego młodych twórców i promowanie ich autorskich dzieł.

Zadanie polega na samodzielnym napisaniu książki (opowiadania), której objętość nie przekroczy 40 000 znaków. Tematyka utworu jest dowolna, podobnie jak jego gatunek. Możecie zmierzyć się z trzymającym w napięciu kryminałem, mrożącym krew w żyłach thrillerem, emocjonalnym romansem a nawet totalną fantastyką! W kwestii doboru bohaterów, miejsc i wydarzeń ogranicza Was jedynie własna wyobraźnia!

Nagrodą główną w konkursie jest publikacja własnej książki przez Wydawnictwo Dlaczemu.

Aby wziąć udział w konkursie i powalczyć o swoją autorską publikację przez profesjonalnego wydawcę, wypromować swój talent i otworzyć ścieżkę do kariery pisarza, należy w terminie od 01.10.2017 do 31.12.2017 przesłać na adres mailowy konkurs@dlaczemu.pl samodzielnie przygotowaną pracę literacką w formie elektronicznej (wydruki, skany w formacie .pdf) wraz z wymaganymi załącznikami. Dodatkowo załączniki muszą zostać dostarczone w formie pisemnej (podpisane wydruki) na adres wydawnictwa wyszczególniony w regulaminie do dnia 31.12.2017.

DO POBRANIA:
– Regulamin Konkursu PDF

WYMAGANE ZAŁĄCZNIKI:
– Karta Zgłoszeniowa + Oświadczenia opiekunów PDF

Ogłoszenie wyników nastąpi najpóźniej do dnia 30.03.2018 r.

Do dzieła – dajcie z siebie wszystko, a my obiecujemy mocno trzymać kciuki.

Powodzenia!

Czytanie uszczęśliwia i Wydawnictwo Dlaczemu

Moja pierwsza Wielka Wymiana Książkowa

Przyszedł czas i na mnie. Choć to już czwarta edycja Wielkiej Wymiany Książkowej, dla mnie jest ona pierwszą. W tym roku sza całą akcję odpowiedzialne są: pomysłodawczyni Magda Erbel prowadząca bloga Save the MagicMoments oraz Dagmara Sobczak, autora bloga socjopatka.pl. Tegoroczną grafikę przygotowała natomiast Kasia z yummymummyideas.pl.

A o co w tym wszystkim chodzi?

Wymieniamy się po prostu książkami! J W akcji bierze udział ponad 100 blogów, jednak cale nie trzeba być blogerem/blogerką. Garść technicznych informacji:

- Cała akcja – IV Wielka Wymiana Książkowa - trwa od 1 do 10 października 2017 r.

- Książkami się jedynie wymieniamy. Nie robimy tego w formie sprzedaży.

- Pamiętajcie, by przy wysyłce wybierać tę formę, która zapewni Wam dowód wysłania. Wcale nie musi być to najszybsza przesyłka kurierska, ponieważ ważne jest to, by nie ponosić dużych kosztów. Organizatorki zachęcają do korzystania z alternatyw poczty polskiej (ze względu na koszty) np. paczka w ruchu czy polecony inpost ecommerce.

Przyznam Wam się szczerze, że ciężko mi było wybrać coś na wymianę. Rok temu przeprowadziłam się do mojego własnego „m”. Na niecałych 33 metrach kw. nie mam jeszcze za wiele miejsca zagospodarowanego na książki, zwłaszcza, że nadal jestem na etapie kształtowania swojego mieszkanka. Dlatego z mojego starego domu zabrałam tylko część książek tę najbliższą mi, które pomieściłam na regale. Postanowiłam, że na WWK nie będę szła do mamy i wybierała coś z tego, co mi zostało i mogłabym spokojnie wymienić, a sięgnę po te moje najulubieńsze pozycje. I tu pojawił się problem. Przeleciałam książki raz – nie wybrałam żadnej. Straszna jestem wiem, ale każdej mi szkoda było :P. Po głębszej analizie wybrałam cztery – bo postanowiłam sobie, że mniej to nie przystoi.  Cztery książki, które Wam proponuję to:

(wszystkie książki raz przeczytane i odłożone na półkę w stanie bardzo dobrym, praktycznie idealnym)

1.       Peter Mathys, W sprawie Rennera, stron 206
Książka wchłonęła mnie całą. Jest bardzo dziwna, ale w tę intrygującą stronę. W trakcie czytania mało nie zrezygnowałam, ale jak się na końcu okazało – warto było poświęcić cały wieczór. Artur Renner – tytułowy bohater znajduje tablicę, ku pamięci jego osoby. W jednej chwili traci tożsamość i rozpoczyna się droga rozwikłania całej tej sytuacji. Końcówka mnie zaskoczyła. Naprawdę polecam!

2.       Ryszard Botwina, Małe wieczności , stron 288

Historia ludzi, którym w życiu po prostu nie wyszło. Wszystko odmienia się, gdy stają sobie na drodze i zakochują się w sobie. On – portier, ona – ekhm „pani lekkich obyczajów”, oboje bez żadnych perspektyw życiowych, zupełnie niewidoczni w społeczeństwie, ale próbują coś zbudować, choć oczywiście los nie rzuca im kwiatów pod nogi, ale kłody. Jak sobie z tym radzą? Polecam się przekonać. W ostatnim czasie w książkach pojawia się wiele erotyki. W tej również można ją znaleźć, ale jest ona wysublimowana i idealnie wpisuje się w całą historię.

3.       Grzegorz Kaliciak, Afganistan. Odpowiedzieć ogniem, stron 184

Tak jak już możemy przeczytać na okładce jest to prawdziwa historia działań polskiej brygady wojskowej w Afganistanie. Autor książki trafił tam na pół roku na misję i opowiada nam o wszystkim. O zadaniach, jakie przyświecały polskiej brygadzie, codzienności afgańskiej. Zapoznaje nas ze zmianami, jakie następują w polskiej armii, jej wyszkoleniu, pisze o niełatwych decyzjach, atakach ze strony Talibów i próbach uzyskania zaufania tamtejszej ludności. Dobra książka, kawałek historii współczesnej – na mnie wywarła bardzo duże wrażenie.

4.       Urlich Woelk, Ostatni spektakl, stron 254

Całkiem przyjemna powieść kryminalna, autorstwa niemieckiego pisarza. Ciut czuć różnicę w stylu pisania, gdy porównamy ją z kryminałami polskimi czy skandynawskimi. Ma w sobie coś innego, choć wcale nie gorszego. Miło się nią zaskoczyłam, bo nie oczekiwałam po niej nie wiadomo czego. Jest morderstwo, jest śledztwo, a wszystko w oparach polityki, z nawiązaniem do trudnej epoki Niemiec (RFN, NRD itd.).

Któraś z książek zainteresowała Cię? Napisz do mnie w komentarzu pod tym postem która i podaj swoją listę książek, które posiadasz na wymianę. A następnie będziemy się dogadywać J

Lista blogów, które biorą udział w akcji jest TUTAJ.

Kropkowanki z wydawnictwa Dlaczemu

Coś dla dziecka, coś dla rodzica, a zdecydowanie coś dla mnie! Moje dziecięce marzenie zostało zrealizowane! Kropkowanka to nie tylko kreatywność w 22 ilustracjach, ale także relaks dla mózgu. Zapraszam do zapoznania się z recenzją.

„Przytul kropka, przytul kropka”. Pamiętam, jak będąc dzieciakiem takie powiedzonko było nieodzowną częścią koleżeńskiego życia. Teraz można przytulić nawet tysiące „kropków”, a raczej kropek. Gdybym dorwała takie książki, gdy byłam mała, ze szczęścia bym chyba oszalała. Dlaczego? Zawsze uwielbiałam zadania typu: połącz kropki, w których po zrobieniu tego tworzył się obrazek. Pamiętam, że bardzo często tego typu ćwiczenia były w magazynach dla dzieci (Kaczor Donald, Victor gimnazjalista bądź w Angorce, części Angory, którą mój tata czasem kupował, a ja od razu zabierałam tę moją „działkę” prasowej rozrywki). Zawsze do połączenia było niewiele kropek, obrazek był mały, więc szybko to szło. Dlatego wyobraźcie sobie mój uśmiech na twarzy, gdy w przesyłce od wydawnictwa Dlaczemu - jednej i drugiej - znalazłam całe książki poświęcone właśnie kropkom i ich łączeniu. Mam trzydzieści lat na karku, a szczęścia było tyle, jakbym cofnęła się o co najmniej dwie dyszki wstecz.

Obecnie w ofercie wydawnictwa Dlaczemu są dwie "zwierzakowe" pozycje. Pierwsza (błękitna), która też dotarła do mnie na samym początku jest bardziej zaawansowana. Jeden obrazek stworzony jest  dwustu, trzystu, a także blisko 400 kropek. Dlatego w pełni nie będą się tym cieszyć małe dzieci, które jeszcze nie umieją liczyć. Świetnie sprawdzi się natomiast w przypadku tych, które są właśnie na etapie matematyki w tych przedziałach liczbowych. Spokojnie kropki łączyć można ołówkiem, co w razie pomyłek lub chęci ponownego użycia obrazka, po prostu na to pozwoli. Drugi zbiór kropkowanych obrazków (czerwony) zawiera w sobie ilustracje zwierzaków domowych z zaledwie pięćdziesięcioma kropkami do połączenia. W tym wypadku przyda się tym ciut młodszym dzieciom. Dodatkowo każda ilustracja ma obok przypisany specjalnie jej wierszyk, w którym dziecko może samo wpisać nazwę zwierzątka z obrazka obok. Format książek jest większy, bodajże A4, więc obrazki są większych rozmiarów, kropki nie są „nadziabane” w jednym miejscu. Obie pozycje mogą w przyjemny sposób wspomagać naukę liczenia, utrwalać ją, kreatywnie wpływając na najmłodszych. Ja jednak nie zapominałbym też o rodzicach, zwłaszcza maluszków, które z większymi cyframi mogą mieć problem. Takie łączenie kropek, to świetny sposób na odstresowanie się. Tak więc przyjemność może zostać podzielona między rodzica a dziecko. Osoba starsza łączy kropki, natomiast maluch, który z cyferkami jest jeszcze na bakier, może pokolorować ilustrację. To gwarantuje mile spędzone wspólne chwile.

Tutaj możecie zobaczyć, jakie to proste J:

Obie książki zawierają po 22 ilustracje. Na samym końcu są też przedstawione wszystkie ich rozwiązania. Za niewielką kwotę pieniążków (19,90 – cena okładkowa, obecnie 14,90) otrzymujemy pozycję, która pomoże rodzicom i dziecku kreatywnie spędzić czas.

Podsumowanie:

oprawa: miękka

Wydawnictwo: Dlaczemu

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 10/10

Kropkowanki można kupić w sklepie Dlaczemu - Kropkowanka 1 oraz Kropkowanka 2

Recenzja: Agnieszka Pietrzyk, Czas na miłość, czas na śmierć

Dotychczas kryminały czytaliśmy z perspektywy pogoni policji za złoczyńcami. Poznawaliśmy zbrodnię, jej aspekty i motywy głównie od strony śledztwa. Tymczasem w kryminale, bądź też bardziej powieści sensacyjnej Agnieszki Pietrzyk historia przedstawiana jest od drugiej strony. Jej wątki sprowadzają się do postaci łamiącej prawo i poznajemy wszystko jej oczami. W przypadku "Czas na miłość, czas na śmierć" wątek zbrodni wcale jednak nie jest tym najważniejszym, a historia poznawana przez czytelnika ma kilka ważnych części.

Główną bohaterką książki jest Zora – młoda kobieta, która po nie najlepszym starcie w dorosłość próbuje, z pomocą byłego funkcjonariusza policji ułożyć sobie życie. Wcale jednak nie oznacza to, że wszystko robi „jak należy”. Dziewczyna prowadzi wspólnie ze swoim przyjacielem - Niedźwiedziem strzelnicę, a także już samodzielnie internetowy sklep myśliwski. Te aspekty pracy są jak najbardziej zgodne z prawem i pozwalają sądzić, że oboje są normalną częścią społeczeństwa. Jak można jednak przypuszczać mają oni jedną wielką, mroczną tajemnicę i ukryty biznes – polowania na ludzi. Więcej na ten temat zdradzać nie będę – odsyłam do książki. Całą tę historię poznajemy z perspektywy Zory, która w pewnym momencie, na przyjęciu u Niedźwiedzia, poznaje swoją miłość – Sebastiana. Jak się okaże później będzie miał on wielki wpływ na jej życie i zaskoczy wielokrotnie. Zresztą trzeba przyznać, że każda z postaci - tych głównych, jak i drugoplanowych, które poznajemy w książce - jest bardzo dobrze przemyślana, charakterystyczna i sama w sobie intrygująca. Jeśli chodzi o zakończenie książki, dla mnie jest trochę naciągane, nie do końca się w nim odnalazłam. Oczekiwałam chyba czegoś innego. Trochę zbrakło mi w nim autentyczności. Mimo to, wszystko w książce składa się w całkiem niezłą całość. Co jeszcze odrobinę mi „nie zagrało” to fakt, że pewnym momencie książki pojawia się rosyjski wątek, który opiera się także wypowiedziach Rosjan. Niestety, nawet w przypisach nie pojawiło się ich tłumaczenie. Mi to trochę przeszkadzało. Nie znam języka, nie jestem domyślna i nie rozumiałam 99% rosyjskich kwestii. Trochę mi to zaburzyło poznawanie historii, tym bardziej, że moim zdaniem były one jednymi z kluczowymi dla budowania atmosfery w danej części książki.

Mówi się „nie oceniaj książki po okładce”. Jednak obok TEJ nie mogłam przejść obojętnie. Jest to genialna zapowiedź tego, co w książce i jest jej bardzo dużym atutem. Sama historia jest nieprzewidywalna, przez co bardzo mocno wciąga. Czyta się ją bardzo szybko i gdy się skończy – ma się pewien niedosyt, odczucie, że powinna trwać jeszcze dłużej. Nie wiem czy jest się w stanie określić, czy książka wpisuje się jednoznacznie w któryś z gatunków. Ma w sobie coś z kryminału, powieści sensacyjnej, a także dobrego thrillera. Najważniejsze jest jednak to, że napisana jest bardzo dobrze. Sprawiła ona, że mam dużą ochotę lepiej zapoznać się z wcześniejszą twórczością Agnieszki Pietrzyk.

Podsumowanie:

Autor: Agnieszka Pietrzyk

Tytuł: Czas na miłość, czas na śmierć

oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Rebis

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 8/10

Książkę można kupić w REBIS.COM.PL

Recenzja - Edyta Włoszek: Ambasadorowa

Tę recenzję pisałam 4 dni. Za każdym razem modyfikowałam ją, bo była „za mocna”. Wcale nie ze względu na to, że książka jest zła – nigdy w życiu. Chodzi o samą tematykę. Przemoc domowa, w jakiejkolwiek postaci  - czy to psychicznej, fizycznej czy też finansowej - zawsze budzi we mnie lwicę, która jest gotowa użyć siły. Dlatego też za każdym razem, gdy chciałam już publikować moją opinię na temat samej książki, czytałam recenzję po raz dziewięćdziesiąty i uspokajałam siebie, ale także i sam tekst, wywalając to, co w nim tak naprawdę niepotrzebne - osobiste „wycieczki” do problemu przemocy domowej. Wywaliłam połowę tego co napisałam. Ale przechodząc do tego co najważniejsze - według mnie sama książka jest takim „must read and know” dla każdej kobiety.

Chyba nigdy nie zdarzyło się tak, bym podczas czytania książki chciała bić pięścią w ścianę i rozwalić cokolwiek co znalazłoby się w moim zasięgu. Nigdy żadna książka nie wywołała we mnie takich emocji. Wściekałam się, że takie rzeczy mają miejsce, że tak naprawdę jest wiele takich sytuacji, a mało kto na to reaguje. Że kobiety nie widzą pierwszych symptomów „początku końca” i tak łatwo dają się zdominować. Czytając „Ambasadorową” musiałam przerywać i sięgać po lżejszą książkę. W tym wypadku moim ratunkiem było „Pożądanie mieszka w szafie” – swoją drogą polecam, bo jest lekkie, zabawne i przyjemne. Ta pozycja była idealną odskocznią od wydarzeń z książki Edyty Włoszek - wydarzeń, które miały miejsce naprawdę, bowiem wszystko jest napisane na faktach. Przemoc domowa jest niezwykle ciężkim tematem, a kto się z nią zetknął orientuje się, że osoby, które są w centrum tego procederu dopiero w ostateczności proszą o pomoc. Zdarza się, że nawet w owej ostateczności zostają pod dyktaturą tyranizującej je osoby. Bohaterka książki „Ambasadorowa” wydaje się, że trafiła idealnie. Pracuje w konsulacie, wychodzi za mąż za sporo starszego konsula, który niedługo później dostaje nominację na ambasadora. Wspólnie wyjeżdżają na placówkę, gdzie… rozpoczyna się horror. Co jednak jest ważne i co niesie w przesłaniu sama książka - toksyczne związki to nie jedyne zło, jakie może nas spotkać. Bohaterka „Ambasadrowej” wcale nie wdepnęłaby w to wielkie „bagno”, gdyby nie jej równie toksyczna i despotyczna matka. Świetnym posunięciem było umieszczenie na końcu książki „Konwencji o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej”. Po przeczytaniu prawdziwej, pouczającej historii, otwierającej może czasem oczy, zapoznanie się z konwencją i prawami kobiet może okazać się bardzo przydatne.

W samej książce nie obyło się bez potknięć korekty – jeden błąd gramatyczny i jeden błąd rzeczowy, który wyłapałam przez moje zboczenie zawodowe. I o nim napiszę, gdyż mocno leży mi na sercu, to by zwrotów „olimpiada” oraz „igrzyska olimpijskie” używano poprawnie. Otóż „olimpiada” jest to okres czterech lat pomiędzy „igrzyskami olimpijskimi”. Natomiast sam turniej, wszystkie zmagania sportowców to już są właśnie „igrzyska”. Dla niektórych to jedno i to samo, ale tak naprawdę „olimpiada” i „igrzyska” to dwie zupełnie inne rzeczy. Ze względu na to urywam maleńkie 0,5 z ogólnej oceny, ale samą książkę gorąco polecam każdej kobiecie. „Ambasadorowa” nie tylko da do myślenia, może uświadomi niektóre kobiety, a także pozwoli spojrzeć na ten problem innym, tym które niejednokrotnie z boku widzą przemoc domową. Pomoże zareagować, pokaże, że można to zrobić.

Książka objęta jest patronatem Centrum Praw Kobiet, do którego dane kontaktowe można znaleźć na jej końcu. 

Podsumowanie:

Autor: Edyta Włoszek

Tytuł: Ambasadorowa

oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Dlaczemu

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9,5/10

Książkę można zakupić: Dlaczemu

Guillaume Musso, Dziewczyna z Brooklynu

„Jak to nie czytała pani Musso?” – usłyszałam ostatnio od jednej z pań bibliotekarek, gdy odbierałam tę książkę. Nie czytałam do tej pory, choć nasłuchałam i naczytałam się o jego twórczości dużo. Otrzymałam więc zapewnienie, że naprawdę warto i zapakowałam swoje biblioteczne łupy do torby. W końcu przyszedł czas i po nią sięgnęłam. Ale zacznijmy od początku... Gdy zobaczyłam w „świeżościach”, jak to nazywam „nowości” w mojej biblio, „Dziewczynę z Brooklynu - w dodatku dostępną – w głowie zaświeciła mi się lampka „muszę ją mieć”. Na drugi dzień biegłam kilka ulic dalej i po 30 minutach zasiadłam na kanapie z myślą: Pokaż Musso co tam masz…No i pokazał, całkiem sporo. Jestem usatysfakcjonowana tą lekturą, choć pod tak wielkim wrażeniem, jakiego bym się spodziewała po tych wszystkich opiniach, nie jestem.

Co charakteryzuje „Dziewczynę…”? Wielowątkowość, a co ważne – umiejętne przeplatanie owych wątków, tak by czytelnik się nie zagubił. Co jeszcze? Niedopowiedzenia i znaki zapytania. W dodatku każdy z poznanych bohaterów to kreacja ciekawych historii życia i ich złożonych osobowości. Gdy już wydaje się, że czytelnik wie, z kim ma do czynienia, że poznaje danego bohatera, kolejne strony odkrywają ich zupełnie inną twarz. We wszystko wplątany jest wątek polityczny. Nie wybija się za bardzo, ale jest znaczący. Przez długi czas, gdy czytałam miałam wrażenie, że „czytam” amerykański serial kryminalny, typu NCIS, CSI itd. Wątki zaskakują delikatnie, nie są brutalne i krwawe, ale za to co rusz pojawia się coś nowego i nieoczekiwanego. Przy ważniejszych wydarzeniach nie ma wielkiego „o cholera”, ale wartka akcja momentami bardzo wciąga, a wynikowe pewnych zdarzeń zaskakują. Rozpoczyna się niewinnie, od wyjazdu przedślubnego pewnej francuskiej pary na Lazurowe Wybrzeże. Tam ma miejsce rozmowa, która pociąga za sobą całą serię zdarzeń - niebezpiecznych, niespodziewanych i przenosi nas za ocean. Dlaczego? Znika Anna. Po jej zniknięciu Raphael – jej partner rozpoczyna poszukiwania, a co za tym idzie - odkrywa kolejne tajemnice, jakie wiążą się z nią i jej życiem ... ale i nie tylko. Te tajemnice są motorem napędowym całej akcji. By dawkować emocje, Musso w umiejętny sposób używa zmiennej narracji i retrospekcji, co bardzo fajnie zwalnia akcję, w kilku przypadkach pozwala wejść w głąb wątku danego bohatera, a za chwilę przyśpiesza tempo wydarzeń.

Tajemnice, poszukiwania ukochanej osoby, która zniknęła w nie do końca jasnych okolicznościach, a zarazem pogoń za historią jej życia – tak można w skrócie podsumować „Dziewczynę z Brooklynu”, która była moją pierwszą, ale z pewnością nie ostatnią stycznością z twórczością Guillaume’a Musso.

 

Podsumowanie:

Autor: Guillaume Musso

Tłumaczenie: Joanna Prądzyńska

Tytuł: Dziewczyna z Brooklynu

oprawa: miękka

Wydawnictwo: Albatros

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 9,5/10

Książkę można kupić w Empik

Anna Malinowska, Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci

Tematyka drugiej wojny światowej, przywódców z tego okresu, walk powstańczych, roli Polski w czasie wojny od dawna bardzo mnie interesuje. Od pierwszej klasy liceum chłonę książki, które pojawiają się w tym temacie. Nie wiem, czy do tej pory przegapiłam, bo czytałam za szybko i nie pamiętam, czy rzeczywiście nie spotkałam się z informacjami o pobocznych działaniach w ośrodkach Lebensbornu, jakie powstawały w czasie drugiej wojny światowej. Książka Anny Malinowskiej jest właśnie poświęcona ośrodkom, w których „hodowano” rasę aryjską. Niesie za sobą kilka historii, nie zawsze dobrze zakończonych i pozostawiających czytelnika z wieloma pytaniami w głowie. Autorka podążyła drogą Romana Hrabara, który po wojnie mocno zaangażował się w poszukiwania polskich dzieci zgermanizowanych właśnie w Lebensbornach i na podstawie jego historii stworzyła bardzo ciekawą książkę. Ale zacznijmy od początku.

W czasie drugiej wojny światowej, z pomysłu Himmlera, powstało wiele ośrodków Lebensbornu, które w większości oficjalnych przekazów miały na celu zapewnienie nowych, idealnych obywateli dla Rzeszy. Jak miało się to odbywać? W owej instytucji młodzi ludzie o typowo aryjskiej urodzie sypiali ze sobą, a kobiety rodzić nowych niemieckich obywateli. Lebensborny miały jednak swoją drugą stronę, o której już mówiono mniej. Wojsko niemieckie na terenach okupowanych selekcjonowało małe dzieci i te, w typie aryjskim, porywało i umieszczało w tych ośrodkach. Następnie trafiały one do adopcji. W wielu przypadkach chłopcy, po przeszkoleniu, trafiali też do wojska, by walczyć dla Niemiec. Zazwyczaj mieli oni być tymi, którzy idą „na pierwszy ogień”.  W książce Anny Malinowskiej poznajemy historię polskich dzieci, które trafiały do ośrodków i które następnie były adoptowane przez niemieckie rodziny. Imiona i nazwiska, pod jakimi dzieci były adoptowane, zostawały zniemczone. Wielokrotnie sami rodzice adopcyjni nie wiedzieli o tym, że dziecko pochodziło z innego kraju. Pozbawianie narodowości małych zdrowych, mądrych dzieci o odpowiedniej urodzie miało na celu osłabienie krajów „wrogich”, a wzmocnienie Niemiec. Jest to jedną ze zbrodni przeciwko ludzkości.

Przedstawione w książce przerażające i ujmujące historie opowiadają o drodze dzieci z kraju do ośrodków i niełatwym życiu w nich; o adopcjach, niemieckim życiu, a także ich powrotach do rodzinnych korzeni. Życie bohaterów wielokrotnie było więc wywracane do góry nogami. Wielokrotnie dzieci trafiały do niemieckich rodzin, w których żyło im się dobrze. Nie pamiętały o wcześniejszych wydarzeniach. Żyły jako niemieckie dzieci i po prostu nimi były. Następnie po wojnie dowiadywały się, że są zupełnie kimś innym. Pochodzą z innego kraju, często tak nienawidzonego przez ich otoczenie. Zostawały wyrwane z wydawałoby się ich naturalnego środowiska, z kochających rodzin i trafiały z powrotem do tych prawdziwych rodzin – choć tak naprawdę rodzin, których nie znały, rodzin, które były obce. Przedstawione w "Brunatnej kołysance" historie były różne, warto więc sięgnąć po tę pozycję i zapoznać się bezpośrednio z każdą w niej przedstawioną. Szacuje się, że do tej pory żyją tysiące ludzi, nieświadomych swojego innego niż niemieckie pochodzenia. To jest zatrważające, ale prawdziwe. Na koniec książki pojawiają się w głowie liczne pytania i zostaje ona w niej na dłużej. Taką twórczość, zbudowaną na autentycznych wydarzeniach, bardzo cenię. Tym bardziej, gdy jest dobrze napisana, a "Brunatna kołysanka" właśnie taka jest.

Już odchodząc odrobinę od tematu samej książki, zdradzę Wam, że wciągnęła mnie ta tematyka. Nigdy nie spotkałam się z książkami Romana Habra, ani nawet z jego osobą, jeśli chodzi o jego twórczość i pracę. Może dlatego, że jego książki wydane były już dawno. Ale, jak to mówią: co się odwlecze to nie uciecze. Właśnie przeszukałam katalogi mojej biblioteki i znalazłam Czas niewoli czas śmierci : martyrologia dzieci polskich w okresie okupacji hitlerowskiej, "Lebensborn" czyli Źródło życia, Przeciwko światu przemocy i Janczarowie XX wieku. Będę czytać i zgłębiać dalej historię Lebensbornów – to jest pewne.

Podsumowanie:

Autor: Anna Malinowska

Tytuł: Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci

oprawa: twarda

Wydawnictwo: Agora

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 10/10

Książkę można kupić w Empik

Wyjątkowy „kotes” dla każdego miłośnika kociaków – Dlaczemru

Wracam do pisania recenzji i rozpocznę czymś nietypowym , bo nie książką. W ostatnim czasie jest mi dane zapoznać się z ofertą wydawnictwa Dlaczemu, a notes, który Wam przedstawię najmocniej złapał mnie za serducho. Moją wielką miłością, oprócz książek, są zwierzęta, głównie psy, ale wszyscy „bracia mniejsi” mają u mnie specjalne względy. Tym bardziej przychylam się do inicjatyw, które im pomagają, a „kotes”, powstały przy współpracy wydawnictwa z Fundacją KOT idealnie wpisuje się właśnie w moją prozwierzęcą naturę. Przyjrzyjmy się mu dokładniej.

Pierwsze wrażenie po trzymaniu go w ręce – pozytywne, a sam notatnik dość solidny. Nie ma grubej, śliskiej okładki, co by tylko niepotrzebnie zwiększyło jego ciężar. Notes ma dwie okładki: zewnętrzną, a tuż za nią wewnętrzną i to w zupełności wystarczy. Ta druga stwarza możliwość spersonalizowania notatnika za pomocą zdjęcia własnego zwierzaka. Okładka tylna pozwala natomiast zgromadzić wszelkie karteczki, zapiski, zdjęcia, świstki, papierki itd. – zawiera bowiem specjalną zakładkę. Wszystko spięte jest, jak typowy kołonotatnik, co jest ważne - bardzo starannie. Próbowałam trochę szarpnąć kartką, okładką – nic z kółek nie wypadło, są one solidnie „wbite”. Co do kartek notatnika – są grube, z dobrej jakości papieru, nawet gdyby ktoś chciał – ciężko byłoby mu je wyrwać. Miejsca do zapisków jest sporo, delikatne linie, w idealnych odstępach, pozwalają na staranne i przejrzyste pisanie.

Jeśli chodzi o zawartość „kotesu” – tutaj dochodzi kolejny jego walor, a nawet walory. Na samym początku czytamy: „ Naszym zdaniem notes to must have każdego kto kocha koty i ich los nie jest mu obojętny. Dodatkowo znajdziecie w nim mnóstwo miejsca na Wasze zapiski i śmieszne kocie rysunki.” Część zawartości więc już znacie – dużo miejsca na zapiski i śmieszne, nieprzesadzone, miłe dla oka grafiki przedstawiające koty. To jednak nie wszystko. W notesie znaleźć można kilkadziesiąt sentencji związanych oczywiście z miauczącymi czworonogami. Ale główna i najważniejsza zawartość - to same zwierzaki. W notesie znalazły się zdjęcia oraz krótkie opisy kotów, znajdujących się pod opieką Fundacji Kot. Ma to na celu popularyzację adopcji kotów – głównie tych z fundacji, przy współpracy z którą powstał notes, ale myślę, że może mieć to zasięg dużo większy.

Według mnie jest to wyśmienita propozycja na prezent dla kociarza bądź kociary. Tak jak już wspomniałam, można dorzucić chociażby zdjęcie futrzaka osoby obdarowywanej, co tylko zwiększy aspekt emocjonalny prezentu. Notes może być typowym – do zapisywania złotych myśli, aforyzmów. Może stać się także pamiętnikiem, choć jeśli ktoś ma fazę „na pisanie” szybko zostałby zapełniony.

Cena okładkowa kociego kołonotesu to 29.90. Obecnie na stronie wydawnictwa Dlaczemu można zakupić go za 24.90. Myślę, że produkt jest warty swojej ceny. Mało tego, za tę kwotę możemy mieć ciekawy prezent, z którego myślę niejeden amator kotów bardzo się ucieszy. Jedyne, do czego można się przyczepić to fakt, że nie ma wersji dla psiarzy ;).

Z mojej strony mogę zapewnić, że idąc drogą wydawnictwa – ja swój egzemplarz również wykorzystam w dobrych celach i zostanie on przekazany na bazarek, z którego fundusze zasilą inicjatywę Zwierzaki z Mińska, która opiekuje się głównie bezdomnymi kotami. O wszystkim na pewno poinformuję.

Podsumowanie:

oprawa: twarda

Wydawnictwo: Dlaczemu/ Dlaczemru

Ocena Czytanie uszczęśliwia: 10/10

Notes można kupić w: Dlaczemu